Westenrijck

Een stukje uit de Klik.
Zo waar en zo mooi geschreven!
Zo trots !!
Met dank aan Marion Dijkstra!

Lieve begeleiders,

In een paar weken tijd staat ,voor iedereen, het leven volledig op zijn kop. Een totale maatschappelijke ontwrichting door een virus. Een, vooralsnog, onbestrijdbaar virus.

Stukje bij beetje beperkt het ieders vrijheid, bezet het je gedachten en het leven is niet meer vanzelfsprekend. Er zijn zorgen over dierbaren, jezelf en, in jullie geval, ook een grote bezorgdheid over je cliënten.

Dilemma’s
Je voelt je verantwoordelijk, want de zorg moet door blijven gaan. Werken deed je altijd al graag, met hart en ziel. Maar nu is daar ineens een andere dynamiek, want je staat voor onmogelijke dilemma’s.

In één klap ben je beland in een voortdurend innerlijk gevecht. Want, laten we eerlijk zijn, diep in je hart wil je het liefste thuisblijven. Bij je kinderen en bij je geliefden.

Je wilt er echter ook zijn voor je bewoners en je collega’s. Deze twijfels, die onzekerheid. Het scheurt je letterlijk doormidden.

Als je thuis bent dan is daar dat schuldgevoel ten opzichte van je werk en als je aan het werk bent zijn je gedachten bij al je dierbaren thuis.

Dan is daar ook nog die verlammende angst die je met je meedraagt. Het beneemt je soms de adem. De angst om zelf ziek te worden, om besmet te raken. Dit is niet te ontkennen.

We weten allemaal dat jullie onbeschermd rondlopen. En, laten we elkaar niet voor de gek houden, er is in onze zorg echt geen sprake van 1,5 meter afstand houden.

Ons werk gaat juist over raken en aanraken. Zeker in een situatie als deze. Want cliënten zijn in paniek. Ze begrijpen niet wat er gebeurd. Ze hebben verdriet en je kunt het ze niet altijd uitleggen. Je kunt alleen maar dicht bij ze zijn. Ze troosten. Juist nu is die menselijkheid nodig. Je kunt niet anders dan dit samen met ze doorleven.

Grenzeloze creativiteit
De situatie doet een groot beroep op jullie flexibiliteit en creativiteit. Dagbestedingsgroepen worden gesloten. Samenwerkingen met woonvoorzieningen zijn in gang gezet.

De lente gloort sprankjes hoop de woonkamers naar binnen en verwarmt jullie harten. Er worden onderling verbindingen gelegd, de handen in elkaar geslagen, om deze tijd zo goed mogelijk te maken voor jullie cliënten.

Met verbazing kijk ik naar alles wat er opnieuw wordt ontdekt. Het lijkt grenzeloos. Waar halen jullie het met elkaar vandaan?

Kunstwerken met stoepkrijt sieren de straten en de muren. Schuttingen worden geverfd, tuinen opnieuw bestraat en ondanks het misgrijpen van de soms felbegeerde boodschappen weerhoudt het jullie er niet van om de meest heerlijke maaltijden op tafel te zetten.

Registraties, werken met doelen, protocollen. Het lijkt allemaal niet meer van belang. Jullie herwonnen vrijheid om de zorg zelf vorm te geven lijkt te zegenvieren. Nog nooit is je werk zo intens geweest. Begeleiden is vakmanschap. Je voelt het in alle delen van je bewustzijn. Dit is waar de zorg, waar het leven, over gaat.

Blijven staan
We zijn er alleen nog lang niet. Dat weten we inmiddels. De besmettingen nemen nog steeds toe. De cijfers liegen er niet om. De laatste maatregelen zijn zeker nog niet genomen. Ik hoop zo ontzettend dat jullie stralende energie dienst blijft doen en dat jullie deze vast kunnen houden.

Ik hoop ook dat de ernstige gevolgen die dit virus met zich mee kan brengen jullie zelf en jullie dierbaren bespaart blijft.

Met liefde en respect maak ik, en velen met mij, dan ook een diepe buiging. Voor de wijze waarop je je staande houdt. De manier waarop je je angsten aankijkt en hoe je jouw bijdrage levert met je onvoorwaardelijke steun.

Daarnaast, en ik weet zeker dat ik nu namens alle cliënten en hun familie spreek, jullie maken het grote verschil. Dank lieve begeleiders voor iedere minuut, ieder uur en iedere dag! | Margreet Pereboom ... Lees meer..Lees minder..

3 dagen geleden

Westenrijck

Afgelopen week hebben wij de meest onwerkelijke, verdrietige, treurige en moeilijkste beslissing in 15 jaar Westenrijck moeten nemen...Het fysieke contact verbreken van onze bewoners met al hun dierbaren. Deze beslissing hebben we moeten nemen om zodoende alles op alles te zetten om deze kwetsbare groep mensen en onze begeleiders zoveel mogelijk te beschermen tegen dit virus EN tegen alle landgenoten, die dit virus niet serieus (genoeg) nemen!

Maar wat schiet het op als er op dit moment nog zoveel mensen onnodig buitenshuis zijn...met zijn allen over de weekmarkt, gezinnen in supermarkten, spelende kinderen met ouders in parken of bij elkaar geklit voor de deur, gezellig bij je vrienden op bezoek... Het virus is onzichtbaar en kan ons allemaal treffen. Je ziet aan de buitenkant meestal niet of iemand besmet is.

Op deze manier is het bijna niet vol te houden...dan komt er een moment dat een begeleider van ons (of iemand anders uit de zorg en vitale beroepen) ongemerkt in aanraking komt met een besmet individu... Het probleem om dan dit werk vol te houden komt dan op een steeds kleiner groepje mensen neer.

Onze begeleiders blijven allemaal thuis en gaan alleen naar hun werk en doen de benodigde boodschappen. Doet u dat alsjeblieft ook!! Doet u het niet voor u zelf..doe het dan voor alle anderen, die niet de keus hebben om thuis te blijven en doe het ook vooral voor alle kwetsbare mensen (jong en oud) in onze samenleving. Samen kunnen wij hen beschermen!

Uiteraard weet ik met het plaatsen van dit bericht ook wel dat ik niets en niemand bereik... Maar het moet mij van het hart. Wij voelen ons zwaar verantwoordelijk voor een ieder, die bij ons woont en werkt. Wij proberen er alles aan te doen om dit virus een halt toe te roepen...U OOK? ... Lees meer..Lees minder..

1 week geleden